علی با دلی سوزان و غمی جانکاه آن چهره‌ی ملکوتی را بر خاک نهاد، امانت گرانبهای خویش را بر خاک سپرد و فرمود: «یا ارض استودعک ودیعتی، هذه بنت رسول‌الله.» ای زمین! ای تربت پاک و مقدس «فاطمه» اینک امانت گرانبهای خویشتن را به تو می‌سپارم. بدان! که این دخت فرزانه‌ی پیامبر است...  از امام صادق علیه السلام  آورده‌اند که امیر مومنان هنگامی که پیکر پاک مادرم فاطمه را در آرامگاهش نهاد، فرمود: «بسم الله الرحمن الرحیم، بسم الله و بالله و علی ملة رسول‌الله محمد بن عبدالله صلی الله علیه و آله و سلم». و آنگاه به پیکر مقدس «فاطمه» رو کرد و فرمود: سلمتک ایتها الصدیقة الی من هو اولی بک منی، و رضیت لک ما رضی‌الله‌تعالی لک «هان ای صدیقه»ام! ای بانوی بی‌همتا و شایسته کردارم! اینک تو را به کسی می‌سپارم که از من به تو نزدیکتر و شایسته‌تر است و بر آنچه خدای پر مهر برای تو بخواهد و بپسندد، از اعماق جان راضی هستم.» و آنگاه این آیه‌ی شریفه را زمزمه کرد که: «منها خلقناکم و فیها نعیدکم و منها نخرجکم تارة اخری.. «ما شمایان را از خاک آفریدیم و در آن بازمی‌گردانیم. و دگرباره (به هنگامه‌ی برپایی رستاخیز) شما را از آن بیرون خواهیم آورد...

بیت‌الاحزان، ص 156

برگرفته از کتاب فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها از ولادت تا شهادت